توضیحات:
مقدمه :
از ابتداي تاريخ كشاورزي تا حدود سال 1950 مي‌توان گفت تقريباً تمامي افزايش در توليد محصول ناشي از توسعة اراضي زراعي پايه بوده است . از آن زمان به بعد عملكرد در واحد سطح براي محصولات اساسي افزايش روز افزون داشته كه علت عمدة اين افزايش در عملكرد را مي‌توان در به كارگيري نهاده‌هاي پر انرژي دانست . بين سالهاي 1950 و 1985 تعداد تراكتورهاي مزارع 4 برابر، سطح اراضي فارياب در جهان 3 برابر و استفاده از كودهاي شيميايي 9 برابر شده است . طي همين سالها انرژي مورد استفاده در كشاورزي در سطح جهاني به ميزان 9/6 برابر افزايش يافته است .
طي اين سالها آبياري نقش بسيار مهمي را در افزايش سريع توليد غذا ايفا نمود كل اراضي فارياب دنيا در سال 1950 معادل 94 ميليون هكتار بود كه تا سال 1960 به 140 ميليون هكتار ، تا سال 1970 به 198 و تا سال 1985 به 217 ميليون هكتار بالغ گرديد . اما در حال حاضر نرخ توسعة آن به يك در صد در سال كاهش يافته است . براي جوابگويي به نيازهاي غذايي جمعيت رو به رشد دنيا توليد محصولات تا سال 2000 بايد 50 تا 60% بيشتر از توليدات سال 1980 باشد
تقاضاي روزافزون براي غذا و پوشاك و كاهش چشمگير در توس عة اراضي فارياب به اين معني است كه در آينده كشاورزي ديم نقش به مراتب مهمتري را در تأمين نياز هاي غذايي بشر ايفاء خواهد نمود . بدين ترتيب توليد محصولات كشاورزي در مناطق خشك و نيمه خشك كه 40% كل اراضي در سطح جهان را تشكيل مي‌دهند و جمعيتي حدود 700 ميليون نفر را در خود جاي داده ، توسعه خواهد يافت ، تقريباً ¬¬¬¬¬¬¬¬¬22  اين اراضي در كشورهاي در حال توسعه كه از نرخ رشد جمعيتي بالايي بر خوردارند ، قرار دارند . خاكهاي اين اراضي معمولاً بافت درشتي داشته و از لحاظ باروري و مقدار مواد آلي در سطح پاييني مي‌باشند . ظرفيت نگهداشت آب در آنها پايين بوده و در مقابل فرسايش آبي و بادي به آساني آسيب پذيرند . توسعة كشاورزي ديم در اين مناطق كه از لحاظ اقليمي - خاكي داراي شرايط سخت و حساسي هستند ، مديريت دقيقي را طلب مي‌كند چرا كه در صورت به كارگيري روشهاي غير اصولي و مديريت ضعيف فرآيند تخريب خاك به آساني در اين مناطق به وقوع خواهد پيوست .